Langzamerhand begrijp ik beter hoe dat gaat: rouwen. Het achter je laten van de alledaagse werkelijkheid. Het diep, dieper en nog dieper naar binnen gaan. Het steeds geen vaste grond onder je voeten vinden. Tot je niet dieper kunt gaan. En dan de terugweg vinden en weten dat die niet stijl omhoog gaat maar dat je weer zult vallen en weer op zult staan.

En steeds meer het besef dat onze werelden nooit meer bij elkaar zullen komen. Jij daar en ik hier en tien keer tien werelden er tussen.